"Δε θέλω να κοιτάω και να καθαρίζω για όλη μου τη ζωή ένα νεροχύτη. Να καθαρίζω πατάτες και να κάνω τις πιο βαθυστόχαστες σκέψεις μου πάνω από τις φλούδες τους, δε θέλω. Δε θέλω να έχω δυο κακόμοιρα παιδάκια να μυξοκλαίνε για λίγη αγάπη που δε θα μπορώ να τους δώσω γιατί τη στερήθηκα από παντού. Να έχω έναν άντρα που στην αρχή με είχε ερωτευτεί και τώρα που οι ρυτίδες μου άρχισαν να βαθαίνουν και να γδέρνουν την ομορφιά μου, τώρα που τα στήθια μου κρέμασαν και η κοιλιά μου δεν είναι πια 20 χρονών, τώρα δε με κοιτάει σαν γυναίκα μα σαν μάνα. Δεν τη θέλω τέτοια ζωή. Μα την έχω ήδη. Πως να τα γκρεμίσω όλα αυτά; Να είμαι ελεύθερη,θέλω. Μόνη να αποφασίζω. Εγώ για εμένα. Να ερωτευτώ και να με ερωτευτούν ξανά.Να τα αφήσω πίσω μου όλα. Να αναζητήσω καινούρια. Πρωτόγνωρα, μοναδικά που θα με κάνουν να ανατριχιάζω από πόθο και λαχτάρα.". Αυτά σκεφτόταν η Χριστίνα. Και συνέχιζε να καθαρίζει πατάτες κι έκανε τις πιο βαθυστόχαστες σκέψεις της να χορεύουν πάνω από τις φλούδες. Και ο νεροχύτης της ήταν πάντα καθαρός και στραφτάλιζε. Όπως η λύπη μέσα στα μάτια της.