Το τραγούδι αυτό το ερωτεύτηκα μαζί με εσένα. Και ξόρκιζα αρρώστιες με αυτό. Κι όσο άνετα ένιωθα στην αγκαλιά σου τόσο ξόρκιζα και έδιωχνα μακρυά όσα μίσησα, όσους μου φέρθηκαν σκάρτα, όσους αγάπησα ενώ δεν άξιζε, όσους με έγδαραν και με αποπήραν, όσους καύλωσα ενώ δεν ήθελα, όσους με κρατούσαν δέσμια σε βάλτους και καταστάσεις ναρκωτικές, σε νιρβάνες ατέρμονες, άσχημες, βρώμικες μα και κάποιον νεκρό που αγάπησα και τώρα ξέρω πως δε με χρειάζεται.
Το αγάπησα για τις νότες και τα μάτια που νιώθω ότι με κοιτάζουν όταν το ακούω -τα δικά σου. Είναι αυτά τα μελαγχολικά σκούρα καστανά σου. Με τα φρύδια τα τοξωτά και τις υπέροχα καμπυλωτές βλεφαρίδες που μόλις χθες δοκίμασα να φάω. Μα πιο πολύ είναι η υφή τους . Η υγρή μαγική υφή τους.
Με τρυπάνε κι ας μην το ξέρεις.